O książce: 2005 / „...myślę: komu on jest potrzebny w życiu cywilnym, nikt na niego nie czeka poza matką i siostrą, nie ma cywilna specjalność, znowu alkohol, tak, imprezowanie z punkowymi przyjaciółmi. To niedaleko więzienia. Zaproponowali podpisanie umowy, ale zdecydowałem się zostać w rodzinnej części. Zaangażowałem się i spodobała mi się obsługa. Dorobił się bordowego beretu, z którego był bardzo dumny. Wyczerpany, ze złamanym nosem, z wargą spuchniętą jak kluska po kolejnej walce, ale szczęśliwy do łez. Dali nam rekrutów, wiosenny pobór, chłopców mamy. Prowadził ich, aż się spocili, jak to mówią, formując z nich prawdziwych wojowników. Co tydzień przymusowe marsze w pełnym ekwipunku... - Jesteście mężczyznami czy workami gówna? - wrzasnął i mocnymi kopniakami pchnął do przodu młode zwierzęta w maskach gazowych, nie dając żadnych ustępstw, jak go kiedyś szkolił starszy chorąży Sidorenko. Potem było jeszcze kilka wyjazdów służbowych do Dagestanu na granicy z Czeczenią i tak dalej, aż do sierpnia, aż Basajew i jego wilcze stado bezczelnie wkroczyli na terytorium Rosji…” Opowieść z cyklu „Szczenięta i psy wojny”»